အညာေႏြသည္ ပူေလာင္လွသည္။သို႔ေသာ္ဤအပူကို ဂရုစိုက္ျပီး လူသားတုိ႔၏ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကို ရပ္ဆုိင္းရမည္ဆုိလွ်င္ လြန္စြာဆုိးေခ်မည္။ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ႏြားႏွစ္ေကာင္ရုန္းေသာ လွည္းကေလးသည္လူ(၄)ဦးကို တင္ေဆာင္လ်က္ ပ်ဥ္းမပင္ရြာဆီသို႔ သြားရာလမ္းအတုိင္း ႏွင္ေနသည္။
လွည္းေပၚတြင္ ႏြားလွည္းေမာင္း ကိုသာျမ၊ရြာလူၾကီး ဦးၾကြက္နီ၊ ကာလသားေခါင္း ကိုဘဒင္ႏွင့္ ၄င္းတုိ႔သြားေရာက္ၾကိဳဆုိခဲ့ေသာ ဆရာကိုေနႏြယ္ ပါေလသည္။ၾကမ္းတမ္းေသာရာသီေၾကာင့္ ဆရာတစ္ေယာက္ျပီးတေယာက္ေျပာင္းေျပးရသည္။ ယခုလည္း တစ္ေယာက္လာေခ်ျပီ ။
အေတာ္ေတာ့ပူတယ္ေနာ္အဘ……ေအးကြဲ ့ မတရားပူတယ္လုိ႔ဘဲ မင္းတုိ႔ေအာက္သားေလနဲ႔ ေျပာရမွာဘဲ …ဒါေပမဲ့ဆရာေလးရယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ေနေပးပါ … က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာက ေက်ာင္းၾကီးသာရိွျပီးသင္မဲ့ဆရာမရိွဘူး တတ္တဲ့လူေတြကေတာ့ သင္ျပေပးပါရဲ ႔ဒါေပမဲ့ … ဆရာတစ္ဆူလုိေတာ့ ဘယ္သူျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ…ဘၾကီး … ကြ်န္ေတာ္ေနဖုိ႔ေရာ …အင္း …က်ဳပ္အိမ္မွာဘဲ ေနပါေလ …က်ယ္လဲက်ယ္ ေအးလဲေအးခ်မ္းတယ္။
က်ဳပ္ရယ္ က်ဳပ္မိန္းမရယ္သမီးရယ္ သားရယ္ဘဲရိွတယ္။ သားကေတာ့ အိမ္ေထာင္နဲ႔မို႔ျခံထဲမွာ တဲအိမ္တစ္လုံး ေဆာက္ေနတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ အက်ယ္ၾကီးပါဗ်ာ … ဆရာေလးတစ္ေယာက္ ပိုလာလုိ႔ဘာမွ ဒုကၡမ်ားပါဘူး… အားနားစရာမလုိဘူးကိုယ္ထူကိုယ္ထလိုဘဲ ေနေပါ့ေလကြာ…ဒါဆုိ အဆင္ေျပတာေပါ့အဘရယ္ … ကြ်န္ေတာ္ကဒီကိုတမင္လာခဲ့ေပမဲ့ အသိအကြ်မ္းရိွတာ မဟုတ္ဘူး …ခင္ရာေဆြမ်ိဳးေပါ့ေလကြာ …ဦးၾကြက္နီက ရြာလူၾကီးတုိ႔ထုံးစံ သူ႔အိမ္မွာသာဆရာကို ထားခ်င္မွန္း ဆရာကိုေနႏြယ္ရိပ္မိသည္ … ထုိ႔ေၾကာင့္လည္းနားလွည္႔ျပီးပါးရိုက္ျခင္းေပ။
ကိုေနႏြယ္မွာ ရန္ကုန္သားပီပီရုပ္ရည္ကသားနားသည္ အရပ္အေမာင္းေကာင္းသည္။ အသားျဖဴသည္။ ဒါကို ကာလသားေခါင္း ကိုဘဒင္တစ္ေယာက္ မနာလုိမရႈဆိတ္ျဖစ္ေနမိသည္။ ရြာမွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ပန္းေတာင္ကိုင္တုိ႔အဖို႔ အႏၱရာယ္မ်ားလွသည္။ တစ္ပါးသူႏွင့္ ျငိစြန္းျခင္းကို လက္ခံရန္မလြယ္ပါ။ အထူးသျဖင့္ သူမ်က္စိက်ေနေသာ ဦးၾကြက္နီသမီးႏွင္းေဖြးကိုလုံး၀စိတ္မခ်ႏိုင္ဦးေလး …ေဟလကြာ …ဆရာ့ကို ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာထားပါလား …ဘယ္သူမွ ရိွတာမွမဟုတ္တာ … ျပီးေတာ့ဟုိဘက္ခန္းေလးမွာ ထားရင္လဲ ရသားဘဲ…ဆရာလြပ္လြပ္လပ္လပ္ေနရတာေပါ့့အိုကြာ ။
ငါ့ဆီမွာဘဲ ေနပါေစ … မင္းႏွယ္ ဘာမ်ားလဲလုိ႔ဦးၾကြက္နီနားလည္သည္ဒီေသနာ ပါးစပ္ဟသည္ႏွင့္ အူဘယ္ႏွစ္ေခြရိွသည္ကိုသိသည္။မရဘယ္ေတာ့မွ သေဘာမတူ မေပးစားႏိုင္ … ဒီေကာင္လုိဂေလနဲ႔ သမီးကို သေဘာမတူႏိုင္။စဥ္းစားရင္းျဖင့္ ဦးၾကြက္နီ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးၾကီးမွာ ကင္းမလက္မဲၾကီးမ်ားလုိ ေထာင္ထလာသည္။ သံုးဦးသားတိတ္ဆိတ္စြာ လွည္း၏ေခၚေဆာင္ရာသို႔ လုိက္ပါလာၾက၏။ ေနအေတာ္ေစာင္းမွ ရြာသို႔၀င္မိ၏ ။ ဦးၾကြက္နီအိမ္သည္ ရြာလယ္တြင္ ထည္ထည္ၾကီး ရိွေလသည္။
လာ … ဆရာေလး။ ဒါ က်ဳပ္အိမ္ဘဲဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားဟန္တုိ႔ ထိန္းမရေအာင္ ေလသံေတြပါေန၏။သူကပင္ဆရာကိုေနႏြယ္၏အ၀တ္ေသတၱာကိုမ ကာ အိမ္ေပၚ တက္သြားေလသည္။ ဆရာမွာ အိပ္ယာ လိပ္ကေလးပိုက္ရင္းေနာက္ကလိုက္လာ၏။ ကိုဘဒင္ကေတာ့ မေက်မနပ္ႏွင့္ က်န္ခဲသည္။ဟဲ့ … သမီးေရ … သမီး …ရွင္ … အဘ … လာပါျပီ ..။
ခ်ိဳသာယဥ္ေက်းေသာအသံႏွင့္အတူ ေတာအရပ္ႏွင့္ မလုိက္ေအာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းလွေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ထြက္လာ၏ … တစ္ကိုယ္လုံး သနပ္ခါးေဖြးေနေအာင္ လိမ္းထားျပီး အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္မို႔ ျမန္မာပီသစြာ လွပေနသည္။ ဆရာကိုေနႏြယ္ကိုတစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည္႔လုိက္ရာ မ်က္လုံးစူးစူးၾကီးမ်ားကို ေတြ႔လုိက္ရသျဖင့္ အသာမ်က္လႊာခ်သြားရွာသည္။
သမီး … ဒါ ဆရာကိုေနႏြယ္တဲ့… အဘအိမ္မွာေနမယ္…ဆရာေလး … ဒါက်ဳပ္ရဲ႕သမီးေလး မႏွင္းေဖြးတဲ့ဗ်ာမေခ်ာလား …အို အဘကလဲ ဘာမွန္းလဲမသိဘူး …ကဲ … ညည္းအေမေကာအမ အကိုတုိ႔အိမ္မွာ အဘရဲ ႔ …သြားေခၚေခ် … တစ္ခါထဲမိတ္ဆက္ေပးရေအာင္ …ညည္းအစ္ကုိမိန္းမကိုပါ ေခၚခဲ့ေခ် …ဟုတ္ကဲ့ …ယို႔ယုိ႔ေလးထုိင္ေနရာမွ အသာထကာ ေနာက္လွည္႔ထြက္သြားေသာ မႏွင္းေဖြးကုိ မ်က္လုံးေထာင့္ကပ္ခါ အသာခုိးၾကည္႔လုိက္ သည္။
စြင့္ကားေသာတင္ပါးမွာ … ေျခတစ္လွမ္းတုိင္း အိအိတုန္ေနသည္ … ေသးက်ဥ္းေသာ ခါးေလးမွာ ေျခလွမ္းအလုိက္ ႏြဲ႔ေနသည္…က်စ္ဆံျမီးတုတ္တုတ္ၾကီးသည္ ဒူးဆစ္ထိေန၏ ။က်ဳပ္သားေတာ့မရိွဘူး ဆရာေလးရဲ႔ … အိႏိၵယနယ္စပ္ကုန္ကူးသြားေနတယ္ … အင္း … ဒါေပမဲ့ မရဘူးဗ်ာ သြားလုိက္ရင္ တစ္လႏွစ္လၾကာတယ္ …လူငယ္ဆုိေတာ့လဲ တုိးတက္ခ်င္တာေပါ့ ဆရာေလးရယ္…ဒါေပါ့ … ဒါေပါ့ … သမာဇီ၀နဲ႔ၾကီးပြါးရင္ ပိုေကာင္းတာေပါ့အဘရယ္ …အင္း … ေျပာရခက္သားလားဗ်ာ ..။
ကိုၾကြက္နီ … ရွင့္ဆရာကိုဘာမွမေကြ်းဘူးလား …ၾကည္႔စမ္းပါဦးေတာ္ … ကထဲမွ ထုိင္ျပီးစကားေျပာေနတာေရေႏြးအုိးေတာင္မခ်ဘူး … ရွင့္ဟာေလ …အုိ … အေမကလဲ … သမီးလုပ္လုိက္ပါ့မယ္ ဆရာနဲ႔အဘစကားမျပတ္လုိ႔ပါ …မႏွင္းေဖြးက လိမၼာစြာ၀င္ျပီး ေျပျပစ္ေအာင္ လုပ္လုိက္၍သာေတာ္ေတာ့သည္ … မႏွင္းေဖြး အေမလည္း အေတာ္ေခ်ာသည္ … အေမတူ သမီးထင္ပါ့ … ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲဆိုးထားသည္ …အင္း … မိန္းမကေတာ့ …ဘာမိန္းမကလဲ … ရွင္ဧည္႔၀တ္မေက်လုိ႔ ေျပာေနရတာ .။
ကဲပါဆရာေလးရယ္ ဒါ … က်ဳပ္မိန္းမ မခင္ညိဳတဲ့ … ဒါကက်ဳပ္ေခြ်းမ မလွေမတဲ့ဗ်ာ …နင္တုိ႔ဆရာေလးကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံၾကေနာ္ … ငါ့မ်က္ႏွာ အုိးမည္းမသုတ္ၾကနဲ႔ …ဦးၾကြက္နီတစ္ေယာက္ ေျမြေပြးကို ခါးပိုက္ပိုက္မိ ျခင္းကိုထုိအခ်ိန္က လုံး၀မရိပ္မိပါေပ ထုိညကို ညစာစားပြဲျဖင့္ အဆုံးသတ္ကာ အိပ္ယာ၀င္ၾက ေတာ့သည္။ ရြာမွ မီးမလင္း လမိုက္ညျဖစ္၍ တစ္ရြာလုံး တိတ္ဆိတ္ေန၏။မနက္တြင္ မႏွင္းေဖြး မွအပ အားလုံးကုိယ္စီ အျပင္ထြက္ ေနေလသည္။
ကိုယ္လက္သုတ္သင္ရာ၌ပင္ မျပတ္မလပ္ျဖစ္မိသည္ … သူမေကြ်းေသာ ပဲျပဳတ္ႏွင့္ ထမင္းစားျပီး ေက်ာင္းသို႔ထြက္ခဲ့သည္ …တစ္ေနကုန္ အလုပ္တုိ႔ျဖင့္ရႈပ္ျပီး ညေန(၆) နာရီအိမ္ျပန္ေရာက္၏ …ဆရာ သိပ္ေနာက္က်တာဘဲ …ေစာင့္ေနေသာမႏွင္းေဖြးက အျပစ္တင္သံေလး ျဖင့္ဆုိလိုက္သည္။ဟုတ္တယ္ မႏွင္းေဖြးရယ္ အလုပ္ေတြၾကံဳးလုပ္ေနရလုိ႔ ေနာက္ေန႔ဆုိရင္ေတာ့ ဒီေလာက္ေနာက္မက်ပါဘူး … အဘနဲ႔အေဒၚတုိ႔ထမင္းစားျပီးၾကျပီလား ..။
အင္းစားျပီးျပီ … က်မတုိ႔ဆီမွာ ေစာေစာစားတယ္ရွင့္ …မႏွင္းေဖြးေရာ …က်မဆရာျပီးမွစားမယ္ …အာ တစ္ခါတည္းစားလုိက္ေလ …မသင့္ပါဘူး ဆရာရယ္ …အင္း … ဒုကၡဘဲ ကြ်န္ေတာ္ေရေလးခ်ိဳးခ်င္တယ္၊ခဏေစာင့္ေနာ္ရတယ္ …ရတယ္ေလ …ကိုေနႏြယ္ထမင္းစားေနစဥ္ မႏွင္းေဖြးေဘးမွ ထုိင္ၾကည့္ေနသည္။မီးခြက္အလင္းေရာင္ ေအာက္မွာ သိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ ေကာင္းေနသည္။ ဦးၾကြက္နီက ေရဒီယုိကို ကလိေနျပီး ေဒၚခင္ညိဳကေတာ့ ေခြ်းမႏွင့္သြားအိပ္သည္။ ကိုေနႏြယ္ျပီးေတာ့ မႏွင္းေဖြးထမင္းစားသည္။
ဘာလုိလိုႏွင့္ ဆရာကိုေနႏြယ္ဤရြာကိုေရာက္သည္မွာႏွစ္လေက်ာ္ျပီ … အိမ္သားတုိ႔ႏွင့္သာမက ရြာသူရြာသားတုိ႔ႏွင့္ပါ ရင္ႏွီးကြ်မ္း၀င္မိ၏ … စာအသင္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ကေလးတုိ႔ကလည္း ခ်စ္ၾကသည္။ မိဘတုိ႔ကလည္း ေလးစားသည္ ။ စေန တနဂၤေႏြ အိမ္တြင္ အခ်ိန္ပိုသင္၏။ ထုိအခါ မႏွင္းေဖြးပါ စာကူျပေပးေလသည္ ။ ဤတစ္အိမ္လုံးတြင္ ဆရာကုိေနႏြယ္မွာ ရြာကိစၥ၊ လယ္ကိစၥ၊ အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥတုိ႔ႏွင့္ ရႈပ္ေန သည္။
ေဒၚခင္ညိဳလည္း ေျမပဲခင္းကုိဦးစီးေနရ၍ မအား၊ မလွေမကေတာ့ ဒီဘက္သိပ္မလာ။ အေနမ်ားလာေတာ့သံေယာဇဥ္ေတြျဖစ္လာ သည္။ ထမင္းလက္ဆံုစားျဖစ္သည္။ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ အတူတူျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရန္ကုန္သား ကိုလူလည္ ဆရာကိုေနႏြယ္တစ္ေယာက္ မႏွင္းေဖြးကို ခ်စ္ေရး ဆုိေတာ့သည္။ ဟုိကလည္း တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ အိေျႏၵဆည္ေနျပီးမွ လုိခ်င္ေသာအေျဖကုိေပးခဲ့သည္ ။
ဆရာ …ဆရာလုိ႔ မေခၚနဲ႔ေဖြးရယ္ …ကုိကုိလုိ႔ေခၚၾကည္႔စမ္းဟင့္အင္း … ရွက္ပါတယ္ ရွင္ …မရဘူး … ခ်စ္ရင္ေခၚရမယ္ကိုကိုတခုေတာ့ရိွသည္ မႏွင္းေဖြးမွာ ငယ္သူမို႔ သူ႔မိဘေတြ မရိပ္မိေခ်။ျပီးေတာ့ အလစ္ခုိးနမ္းရုံမွ လြဲ၍ ဘာမွလုပ္မရ၊ သည္ေတာ့ နဂိုက မရိုးေသာ ကိုေနႏြယ္ရိုးတုိးရြတ ျဖစ္လာသည္။ မေနႏိုင္ မထုိင္ႏိုင္ မရႈႏိုင္မကယ္ႏိုင္ႏွင့္ အလစ္ကို ေခ်ာင္းေနေတာ့၏။ သုိ႔ေသာ္ မႏွင္းေဖြးက ပါးနပ္စြာ ေရွာင္ရွားႏိုင္ခဲ့သည္ခ်ည္းသာ။
ဆရာေလး… က်ဳပ္ဒီေန႔ ဟုိဘက္ရြာ ခဏသြားလုိက္ဦးမယ္ …ညအိပ္ေပါ့ဗ်ာ … လုိက္ခ်င္လား …မလုိက္ေတာ့ပါဘူးအဘရယ္ … ကြ်န္ေတာ္စာနဲနဲ ဖ်က္စရာရိွလို႔ …ုိ႔ေကာင္းျပီေလ … နဲနဲေတာ့ သတိနဲ႔အိပ္ေနာ္ … ဆရာေလး မလုိက္တာပဲ က်ဳပ္၀မ္းသာလွျပီ … အခုတေလာ တခုိးပူေနတယ္ …စိတ္ခ်ပါအဘရယ္ …အင္း … သားကလဲမရိွေတာ့ ဆရာေလးကိုဘဲ သားသေဘာထားျပီးအားကိုေနရေတာ့မွာဘဲ …ဟုတ္က့ဲ(ေယာကၡမၾကီးရယ္) ဟုတ္ကဲ့ … ကြ်န္ေတာ္ကလဲ အဘကို ကိုယ့္မိဘလုိ သေဘာထားပါတယ္ ခင္ဗ်ာ .။
ကိုၾကြက္ … အေႏြးထည္ယူသြားခ်ည္ေနာ္ ျပီးေတာ့ဓါတ္မီးလဲယူသြား…ေအးပါဟ … ငါ့ႏွယ္ ဘ၀ကူးေတာ့မွာ က်ေနတာပဲ …ဲေကာင္းတယ္ …ေတာ္ဘ၀ျမန္ျမန္ကူး က်ဳပ္ေနာက္လင္ယူဘုိ႔ …တယ္ ဒီမိန္းမ သြားခါနီးလာခါနီး နမိတ္မရိွနမာမရိွ …ကဲပါအစ္မရယ္အဘသြားခါနီးလာခါနီး စိတ္တုိေအာင္ သြားမစပါနဲ႔ ….ကဲ…အဘေရာ … ဒီထဲလုိတာေတြ သမီးထည္႔ထားတယ္ ..။
ေအး သမီး ေအး … နင့္အေမသာ နင့္တစ္၀က္ေလာက္ လိမၼာရင္ငါဒီတစ္သက္ မအုိေတာ့ဘူး …လူတကာကုိ ႏိုင္နင္းေသာသူၾကီးကုိ ေဒၚခင္ညိဳတစ္ေယာက္ ေဗ်ာတင္ေတာ့သည္။ သူၾကီးမွာ တဟားဟားရီရင္း အသင့္ေစာင့္ေန ေသာ လွည္းဆီသုိ႔ သုတ္ေခ်တင္ေလျပီ။ ကိုေနႏြယ္ရင္ထဲမွာ ဘုရားပြဲလွည္႔ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ ဦးၾကြက္နီ ခရီးထြက္သည္။ ေဒၚခင္ညိဳေခြ်းမႏွင့္ အိပ္မည္။ ဤသို႔ဆုိလွ်င္ …မႏွင္းေဖြး တစ္ေယာက္သာ မိမိႏွင့္ ့က်န္ရစ္ေပ မည္။
တစ္ခုေတာ့ရိွသည္ မလွေမကို ဤအိမ္ၾကီး တြင္ လာအိပ္မခုိင္းဖို႔ ဆုေတာင္းရမည္။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ရခဲတဲ့အခြင့္အေရးေလး လက္ လြတ္ရေပမည္။ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ေစာင့္ရင္း အခ်ိန္တုိ႔ ကုန္လြန္လာေလသည္။ ညစာစားျပီး အလႅာပသလႅာပ အနည္းငယ္ေျပာျပီး အိပ္ရာ၀င္ ဖုိ႔ ဟန္ျပင္သည္။ ခဏေနေတာ့ ေဒၚခင္ညိဳ ဆင္းသြားျပန္သည္။ ျပီးေတာ့ျပန္တက္လာျပီး မႏွင္းေဖြးအခန္းဆီမွ တုိးတုိးသံေတြ ၾကားေနရ သည္။ ဘာေတြျဖစ္ေနပါလိမ့္။ ေနႏြယ္ မီးမွိတ္ျပီး အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္ ။
ရင္တြင္းမွ ၾကိတ္၍ ဆုေတာင္းေနသည္ကား ….. မႏွင္းေဖြး တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ရစ္ပါေစ …ခဏၾကာေတာ့ ေဒၚခင္ညိဳဆင္းသြားသည္။ မႏွင္းေဖြးတံခါးလာ ပိတ္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ေဟး … ဟုကေလးတစ္ေယာက္လုိ မေအာ္မိေစ ရန္ မနဲထိန္းထားရသည္ ။မႏွင္းေဖြး အခန္းထဲ ျပန္၀င္သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေနာက္ေဖးတံခါး ဖြင့္သံၾကားရသည္။အင္း …အိမ္သာေတြဘာေတြသြားတက္ေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့ဟု ကိုယ့္ဖာသာ ကိုယ္ေတြးေနမိသည္။ မႏွင္းေဖြး အိမ္သာတက္သည္႔အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း ရင္ေတြပူလာသည္။ အေတာ္ၾကာသည္အထိ မလာေသး။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ တံခါးျပန္ပိတ္သံၾကားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ …မႏွင္းေဖြးအခန္းမွ မီးခြက္ျငိမ္းသံ အ၀တ္ခ်င္းပြတ္သံ ၾကားရသည္။ ဟန္ေဆာင္ဖံုးအုပ္ထားခဲ့ရေသာ ပညာတုိ႔ကုိ ျပရမည္ ဆုိေသာေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြေနမိသည္။ နာရီ၀က္ေလာက္ ေအာင့္အည္းေစာင့္ေနသည္။ ျပီးေတာ့မွ အသာထကာသူခိုးလုိ ေျခဖ်ား ေထာက္ျပီး မႏွင္းေဖြးအခန္းတြင္း ၀င္လုိက္သည္။ တံခါးသည္ ဟင္းလင္းပြင့္ေန၍ မိမိကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနသည္ဟု က်ိန္းေသတြက္လုိက္မိ၏။
ၾသ … သူလဲေလေလာကီသားေပဘဲ ….. ေမွာင္ထဲတြင္စမ္းတ၀ါး၀ါးႏွင့္ ျခင္ေထာင္ၾကိဳးကို ၀င္တိုိက္မိရာမွ အသာဖမ္းရင္း ျခင္ေထာင္လွန္တင္လုိက္သည္။သင္းပ်ံေသာသနပ္ခါးေမြးေမြးေလးကိုရႈရိွႈက္ရင္းမႏွင္းေဖြးေဘးမွာ အသာ၀င္ထုိင္ျပီး လက္ႏွင့္ေရွာက္ျပီး မရဲတရဲစမ္းမိသည္။ မေတာ္လုိ႔ ေအာ္မွာေၾကာက္ရေသးသို႔ေသာ္ မေခ်ာကတုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္ပဲအိပ္ေပ်ာ္ေနသည္လား.ႏိႈးရခက္မည့္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနျခင္းလား … အသက္ရႈသံကေတာ့မွန္လုိ႔ … လက္ကတျဖည္းျဖည္း စမ္းသြားရာ ရွံသားအက်ီ္ၤပါးေအာက္မွ ႏို႔အုံၾကီးႏွစ္ခုကို အထိတ္တလန္႔႔ေတြ႔ရသည္။
ႏို႔အုံေပၚ လက္တင္ထားေပမဲ့ … ဘာမွ မတုန္႔ျပန္ …ဧကႏၱေတာ့ ေမွးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ရွက္ရွာလြန္းလုိ႔ ဘာမွမတုန္႔ျပန္သည္ဘဲ ျဖစ္ရမည္။မ်က္ႏွာေတာ္ ႏုႏုကို အသာလုိက္စမ္း ျပီး ေမးကိုကိုင္ကာ ေခြလွည္႔လုိက္သည္။ျပီးေတာ့ … အသက္တစ္၀က္နီးပါး အေလ့က်င့္လုပ္ယူခဲ့ သည္႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း နမ္းျခင္းကို စတင္ျပဳလုပ္ ပါေတာ့သည္။ ျပြတ္ …ဟင္ … ေခါင္းေမႊးတုိ႔ ေထာင္ထကုန္သလား မသိ … မႏွင္းေဖြးႏႈတ္ခမ္းသည္ ႏႈတ္ခမ္းနီတုိ႔ျဖင့္ ေစးကပ္ခါ ေမႊးပ်ံေနသည္ …ဒါ … ဒါဆုိ …ေနာက္က်သြားခဲ့ျပီ … သန္မာေသာ လက္ႏွစ္ ဖက္သည္ ကုိေနႏြယ္ကို ယုိင္လွဲသိုင္းဖက္ လာ သည္။ ျပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကုိ ရမၼက္ျပင္းစြာ စုပ္ယူ ေနေတာ့သည္။ ကိုေနႏြယ္ ေထာင္ေခ်ာက္ မိေလ ျပီ ။
ဤသည္မွာ မႏွင္းေဖြးမဟုတ္။ မႏွင္းေဖြးသည္ ႏႈတ္ခမ္းနီဘယ္ေတာ့မွမဆိုး။ သဘာ၀ သႏၱာ ေရာင္ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ သာေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆုိး သည္ကား …မႏွင္ေဖြးအေမ ဦးၾကြက္နီမိန္းမ ေဒၚခင္ညိဳေပတည္း။ အခုမွ ရုန္းလည္း ထေအာ္ ခဲ့ေသာ္ …မခက္လား။ ဒါေၾကာင့္ မီးစင္ၾကည္႔ကရံု။ ။ မႏွင္းေဖြးမဟုတ္ေတာ့ သိပ္အားမနာေတာ့ပဲ မုိ႔ေမာက္ေနေသာ ရင္သားအစံု ကို လက္ႏွင့္ညွစ္ကာ သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းကို ရန္ကုန္အရသာ ေပး၍ စုပ္ပစ္လုိက္သည္။ ဘယ္ေလာက္ေခတ္ဆန္သည္ေျပာေျပာ ရန္ကုန္ သူေတြကိုလုိက္မမီွ။
ရန္ကုန္သားေတြကုိ လုိက္မမီွ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္သားတုိ႔ႏွင့္ ေတြ႕ လွ်င္ ေနာက္ေကာက္က်ရမည္သာ … ယခုလည္းၾကည္႔ ..ေဒၚခင္ညိဳသည္ ႏႈတ္ခမ္းစုပ္ ရံုမွ်ျဖင့္ အသက္ရွႈျမန္လာကာ ဆႏၵ တက္ၾကြလာ သည္။အလုိးခံဖုိ႔နားလည္သည္။ဒီလုိပဲ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ေနခဲ့တာပဲ။ ကာမသွ်တၱရပညာက်မ္းကုိ နားမလည္၊ အလုိးခံျခင္းသာ နားလည္သည္။ ဒါပဲအရသာရိွသည္။ အရသာကုိ ပြားစည္းေအာင္ မလုပ္တတ္ျပီးေတာ့ …ကေလးလီးကလြဲ၍အရြယ္ေရာက္ လူၾကီးလီးကုိမျမင္ဖူး … လင္ရသည္ႏွင့္မီးခြက္ျငိမ္း ထမီလွန္၊ပုဆိုးလွန္ လုပ္ျခင္းသာနားလည္သည္။
အခုေတာ့ …ေနႏြယ္ အကုိင္အတြယ္ေတြက သိပ္ျငင္သာသည္။ေသသပ္သည္ ။ေဒၚခင္ညိဳ၏ ရမၼက္ကုိ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေစသည္။”ဟင္း … ဟင္း …”စကားမေျပာရဲ ။ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာ္သံလုိလုိ အသံမ်ိဳး လည္ျမိဳမွ ထုတ္ျပီး အခ်က္ျပသည္။ သုိ႔ေသာ္ဆရာကိုေနႏြယ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္။သူမ်ားကုိထားရစ္ျပီး ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနသည္။ဒီေကာင္ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ… ေအာ္… ္အ၀တ္ခြ်တ္ေနတာပဲ… ဟင္း..!! ျမိဳ႔သားေတြ အရွက္ကိုမရိွဘူး။ခဏခ်င္းကိုေနႏြယ္ မိေမြးတုိင္း၊ ဖေမြးတုိင္းျဖစ္သြားသည္။
ေဒၚခင္ညိဳ …ဘာတုန္းေတာ့ …ကြ်န္ေတာ္မီးထြန္းလုိက္မယ္…္အမေလး …မလုပ္လုိက္ပါနဲ႔က်ဳပ္ရွက္လြန္းလုိ႔ပါ …မရဘူး ထြန္းမယ္ဒုကၡပါပဲ …ေဒၚခင္ညိဳစကားအဆံုးမွာ ဖေယာင္းတုိင္ႏွစ္တုိင္ပါ ကပ္ထြန္းသြားပါတယ္။မီးခြက္ပါမကဘူး …ဖေယာင္းတုိင္ပါ ထြန္းတာ ကိုး။ ေဒၚခင္ညိဳကေတာ့ ေမွာက္ရက္ၾကီးအိပ္ကာ မ်က္ႏွာကို ေခါင္းအုံးႏွင့္ကပ္ျပီး ၀ွက္ထားသည္။ ကုိေနႏြယ္ ျခင္ေထာင္ျဖဳတ္ျပီးလုံးပစ္လုိက္သည္။ လြပ္လပ္သြားျပီ…အခုမွ ေဒၚခင္ညိဳအလွကို ေသခ်ာၾကည္႔မိသည္။
အရပ္ျမင့္ျမင့္မုိ႔ ကိုယ္ခႏၱာ အဆက္အေပါက္ ၾကည္႔ေကာင္းလွသည္။ ေမွာက္အိပ္ေနလုိ႔ ဧရာမဖင္ၾကီးေတြ ေကာ့ပ်ံေန သည္။ ခါးနဲနဲေလးတုတ္ေပမဲ့ ပုံမပ်က္။ ပိုလုိ႔ ေတာင္ခန္႔ေနေသးသည္။ ေပါင္တံေတြကေတာ့ ေရႊဘုိမင္းအၾကိဳက္ေပပဲ။ အသားနည္းနည္းညိဳသည္။ ဆံပင္ကေတာ့ ေကာင္းလွသည္။ေဒၚခင္ညိဳ …ဘာတုန္းေတာ့ …ဒီဘက္လွည္႔ပါဦး …က်ဳပ္ရွက္တယ္ …ဒီေလာက္ေျပာရခက္တာ ဆတ္ကနဲထဘီကုိ ကိုင္ျပီးေဆာင့္ဆြဲလုိက္သည္။ ေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့ထဘီသည္ေလ်ာကနဲ ကြင္းလုံးက်ြတ္သြားေလေတာ့သည္။ ေဒၚခင္ညိဳတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ရွက္သလဲဆုိရင္ …ဖင္ေတြေတာင္ တဆက္ဆက္တုန္ေနသည္။
ကုိေနႏြယ္သည္ သူမေပါင္တံမြတ္မြတ္ တေလ်ာက္လက္ျဖင့္အသာပြတ္၍ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ဖင္ၾကီးကိုပါ ပြတ္ေပးေနသည္။ ထုိမွတဆင့္ဖင္ၾကားကို လက္ခလယ္ႏွင့္ပြတ္ေနျပန္သည္။ေဒၚခင္ညိဳချမာဖင္ၾကီးကုိေကာ့ပ်ံေနရွာသည္။ ေစာက္ေမႊးထူထပ္လွေတာ့ ေစာက္ပတ္ကုိ သြားထိမိေလသည္။အေပါက္ကေလးသို႔ လက္ခလယ္ျဖင့္ ေရွ႔တုိးေနာက္ငင္ ျပဳလုပ္ေပး ေနသည္။
ဟင္း … ဟင္း ယားတယ္ေတာ္…ယားရင္ ဒီဘက္လွည္႔ လုိးခ်င္လွျပီ …အင္မတန္ အလုိးခံခ်င္သည့္ မိန္းမကို ဒီလုိပဲ ေခၚတာမဟုတ္လား။ ေဒၚခင္ညိဳမလွည္႔ခ်င္ လွည္႔ခ်င္ ပက္လက္လွန္လုိက္ေလသည္။ အနည္းငယ္ျဖဴသေယာင္ရိွေသာ ၀မ္းဗိုက္ ေအာက္မွ ေစာက္ဖုတ္အေမႊးၾကမ္းတုိ႔ျဖင့္ အရိုင္းသဘာ၀ကုိ လွစ္ဟျပေနသည္။ ႏို႔ႏွစ္လုံးမွာ သားေကာင္းမိခင္ ပီသေၾကာင္းျပသေနသည္။ အကီၤ်ၾကယ္သီးမ်ားကုိ ျဖဳတ္ခ်လုိက္ကာ ႏို႔အုံကုိလွမ္းကုိင္လုိက္သည္။ ေဒၚခင္ညိဳချမာေတာ့ ရွက္လြန္း၍ မ်က္ႏွာကုိလက္ျဖင့္အုပ္ထားေလသည္။ကုိေနႏြယ္သည္ ေဒၚခင္ညိဳမ်က္ႏွာေပၚမွ သနပ္ခါးကုိ လွ်ာျဖင့္ယက္ေနသည္။ ခါးသက္ငံက်ိေသာအရသာကို သေဘာေတြ႔ေန သည္။
လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ႏို႔အုံကုိကိုင္ျပီး ႏို႔သီးကုိေခ်ေပးေနသည္။တစတစႏွင့္ ႏို႔သီးမ်ားေထာင္ထလာသည္။ လက္တဆစ္စာေလာက္ ရိွသည္။ ႏို႔အံုထိပ္တြင္ မုိင္တုိင္တစ္ခုလုိ မားမားမတ္မတ္ၾကီး ေထာင္ေနသည္။ ကုိေနႏြယ္မေနႏိုင္ေတာ့ ဒီေလာက္ၾကီးမားသည္႔ႏို႔ၾကီးေတြကုိ အားရပါးရစို႔ခ်ပစ္လုိက္သည္။ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုက္စားပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ အျမဲတမ္းအလုပ္ႏွင့္လက္ မျပတ္သူမို႔ အသားအေရက အရြယ္ႏွင့္အတူက်မသြား တင္းရင္းျပီးငယ္ေသြးကုိထိန္းထားႏုိင္ဆဲ။ ႏို႔သီးကုိ ပထမဆုံးႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ဖိညွစ္ပစ္လုိက္ သည္။
အို … ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း မသိပါဘူးေနာ္…ဒုကၡပါပဲ…ရွက္ရႊံစြာဆုိေလသည္။ သို႔ေသာ္ မခံစားမီွကပင္ အရသာကုိ ေတာင့္တေနသူမဟုတ္ပါလား ။ ႏုိ႔အုံၾကီးမွာ ေဘာလုံးၾကီးလုိ ေဖာင္းတင္းလာ သည္။ ႏုိ႔သီးထိပ္မွ ႏို႔ရည္ၾကည္တုိ႔ တစိမ့္စိမ့္ ထြက္လာသည္ ။ရင္ဘတ္ၾကီးကုိ ေကာ့ေကာ့ ေပးလာသည္။ဟင္း … ဟင္း … ဆရာရယ္… ဘယ္လုိလုပ္ေနတာလဲေတာ့… ဒီကလူေသေတာ့မယ္…ေဒၚခင္ညိဳေႏြညလယ္မွာ ငွက္ဖ်ားတက္ေနရွာသည္။
မိမိကုိယ္ကုိ မသိလုိက္မီွမွာပင္ က်န္ႏို႔တစ္ဖက္ကုိ လက္ျဖင့္ပြတ္သတ္ေနမိသည္။ ဆရာ့လက္တုိ႔သည္ မွင္ႏွင့္ေစာက္ဖုတ္ အပ္ခ်စရာ ေနရာမရိွေအာင္ ပြတ္သတ္ေနေလသည္။ ေစာက္ဖုတ္ကုိအုပ္ျပီး အေမႊးၾကမ္းတုိ႔ကုိ ထိုးဖြကစားေနသည္။ အခ်ိန္ကအပိုအလုိမရိွပဲ ေနာက္ႏို႔တစ္ဖက္ကုိ ေျပာင္းစို႔ေလသည္။ ေဒၚခင္ညိဳစိတ္တြင္း၌ဆရာ့ကုိလင္သားျဖစ္ လုိက္ပါေတာ့ဟု လုိလုိလားလား ေတာင့္တ မိသည္။ သူ႔ေပါင္ၾကီးသည္ သူမေပါင္ကုိ ခြထားေသာေၾကာင့္ ငပဲၾကီးက ေဒၚခင္ညိဳကုိ ပြတ္သပ္ျမဴဆြယ္ေနသည္။
ေနႏြယ္က ေဒၚခင္ညိဳ လက္ကုိယူျပီး သူ႔လီးေပၚတင္ေပးလုိက္သည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာလက္သည္ ႏူးညံ့ျပီး ကတီၱပါ သားလုိ လီးၾကီးကုိဆုပ္ကုိင္မိေလသည္။ ဆုပ္မိေသာ မလြတ္ေတာ့ ။ တစ္ခါမွ ဒါမ်ိဳးမကုိင္ဖူးဘူး။ လင္ႏွင့္မယားသာႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ လီးကုိေသခ်ာမၾကည္႔ခဲ့ စိတ္ရိုင္းတို႔ ထာ၀ရရိွေသာ္လည္း အေျခအေနေၾကာင့္ ခ်ြန္းအုပ္ခဲ့ရသည္။ ယခုေတာ့ … ေဒၚခင္ညို …ဘာတုန္းေတာ့ လီးစုပ္ေပးရမယ္ …ဘာ…ဘာေျပာတယ္ကိုယ့္နားကုိယ္မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသသြားမိသလုိ၊ဒီေလာက္အသက္၁၅ႏွစ္ေလာက္ကြာေနတာကုိ အားမနာပါးမနာ ေျပာရဲေလျခင္း၊ ေဒါသထြက္သြားမိသည္။
လီးစုပ္ေပးရမယ္လုိ႔ … ဒါမွ … ေဒၚခင္ညိဳကုိၾကာၾကာလုိးေပးႏုိင္မွာေပါ့၊ အခုခ်က္ခ်င္းလုိးရင္ျမန္ျမန္ပီးသြားမယ္ အုိ … က်ဳပ္မစုပ္တတ္ပါဘူး စုပ္ၾကည္႔ပါဦး ရြံ့စရာၾကီးေတာ့ အာဟား…မရြံ့ေပါင္ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ေဒၚခင္ညိဳေစာက္ဖုတ္ကုိ လွ်ာနဲ႔ယက္ေပးဦးမွာ …အုိ… ဘာေတြေရွာက္ေျပာေနတာလဲ၊ နားရွက္စရာေတြ နားရွက္ရင္ ခုိင္းတာလုပ္ေပးေလ …ဘာသံမွမထြက္ပဲ ျငိမ္ေနလုိ႔ သေဘာတူျပီဆုိတာသိလုိက္သည္။”အမေလးၾကီးလုိက္တဲ့လီးၾကီး မရဲတရဲပါးစပ္အရင္းကုိ အ၀င္ခံလုိက္၍ ေႏြးျပီးႏူးညံ့သည့္ အေတြ႔သည္ သူမကုိ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ႏွင့္တုိ႔လုိက္သလုိ တြန္႔သြားေစသည္။ ေနႏြယ္သည္လည္းပါးစပ္ကို အစြမ္းကုန္ဟထားရ၏။